۴۵سال پس از استقرار یک حکومت مذهبی انحصارگرا در ایران، علیرغم اینکه سالهاست حکومت مقبولیت و محبوبیت اجتماعی خود را از داده است، صحنه سیاسی ایران همچنان در انتظار ظهور یک نیروی متحد و منسجم مقبول و منطقی است که توانائی تغییر بنیادین این وضعیت را داشته باشد.
این در شرایطی است که به ویژه در سالهای اخیر، بارها مردم از هر حربهای که در اختیارشان بوده برای ابراز انزجار استفاده کردهاند و هر بار نیز متحمل پرداخت هزینههای سنگینی هم شدهاند.